بررسی اپیدمیولوژی لیشمانیوز جلدی در استان اصفهان در طی سال های ۱۳۹۰-۱۳۸۰

مقدمه: استان اصفهان از کانون های قدیمی لیشمانیوز جلدی، به ویژه نوع روستایی یا مرطوب آن (zoonotic cutaneous leishmaniasis) می باشد. با توجه به فقدان اطلاعات کافی در مورد اپیدمیولوژی و شیوع بیماری در استان، انجام این تحقیق لازم به نظر می رسید. روش ها: اطلاعات از طریق پرونده ی بیماران ثبت شده در مرکز بهداشت استان جمع آوری گردید. داده های حاصل از نمونه ی مستقیم میکروسکوپی تهیه شده توسط آزمایشگاه های تشخیص سالک مرکز تحقیقات بیماری های پوستی و سالک و مراکز بهداشتی دیگر و مشخصات فردی، تعداد و محل زخم، مدت ابتلا، محل سکونت، محل کار و سابقه ی مسافرت در 2 ماه گذشته جمع آوری شد. بر اساس اطلاعات موجود در پرونده ها، وضعیت اپیدمیولوژیک بیماری در کل استان مشخص گردید. یافته ها: از 28315 بیمار مبتلا به لیشمانیوز در طی سال های 1390-1380 در کل استان اصفهان، 10809 مورد (2/38 درصد) زن و 17491 مورد (8/61 درصد) مرد بودند. میانگین سنی مبتلایان 52/16 ± 40/22 سال بود. به تفکیک محل زخم، ضایعه ی صورت 1/12، دست و پا 3/12، صورت و دست ها 5/4، صورت و دست و پاها 4/1، پاها 1/24، دست ها 3/32 درصد را به خود اختصاص داد و محل آلودگی در 5/11 درصد غیر از صورت، دست ها و پاها بود. تعداد ضایعات روی بدن بیماران بین 1 تا بیش از 3 زخم بود. در  بین مبتلایان، 12163 نفر (43 درصد) یک زخم، 6330 نفر (4/22 درصد) دو زخم، 503 نفر (8/1 درصد) سه زخم و 8008 نفر (3/28 درصد) بیشتر از سه زخم داشتند. 17883 نفر از بیماران (2/63 درصد) در مناطق شهری و 8241 نفر (1/29 درصد) در مناطق روستایی سکونت داشتند. نتیجه گیری: شیوع سالک در استان اصفهان بالا بوده، مبارزه با مخزن و ناقل بیماری در منطقه ضروری می باشد. روند به نسبت متغیر بیماری در سال های مختلف، نشان دهنده ی آندمیک بودن استان اصفهان نسبت به این بیماری است و مطالعات اپیدمیولوژیک وسیع تری پیشنهاد می گردد.